Woord vooraf

Een blog over de Agion Oros (Athos), de Tuin van de Moeder Gods, het spirituele centrum van het oosters-orthodoxe christendom.
En dus ook over kloosters, pelgrimeren en ikonen. (Tekst in geel bevat een link)
Wilt u op de hoogte blijven van nieuwe blogs? Abonneer u onderaan deze pagina.

zondag 17 maart 2013

224 - OUDVADER PAÏSIOS, VASTEN EN AFKEURING



Ontbijtdrank
Het is ochtend in de kellí van Tímios Stavrós (Grieks: Ο Tίμιος Σταυρός/Kostbare Kruis) van oudvader (géronta) Paísios, dichtbij I.M. Stavronikíta. Derde dag van de Grote Vasten. We zitten buiten onder het afdak en de oudvader kookt melk op een spiritusbrander, op een boomstronk.

Vlakbij liggen de twee zonen van Giánnis in het gras, Giánnis zelf zit alleen, tegenover de rots. We zijn samen naar de Ágion Óros gekomen. Er zijn hier nog twee bezoekers, ook uit Thessaloníki. Ze staan rechtop, leunend tegen de kastanjeboom. Beiden vijftigers, bleek, chagerijnig. Ze schijnen van een of andere kerkelijke organisatie te zijn, want ze kijken streng, een beetje verwijtend naar de oudvader, en ze geven onderling zachtjes commentaar.

De kinderen spelen en zijn luidruchtig, wanneer vader Païsios terugkeert en hij hen kalm zegt: 'Maak geen lawaai, want hiernaast, onder de grond, zijn Amerikanen verborgen en zij zullen wakker worden en onze rust komen verstoren.' De kinderen stoppen, zwijgen verbaasd. Giánnis leunt, er tegenover, schuin tegen de rots, op zijn zak. Hij steekt een sigaret aan.

De twee bezoekers schijnen streng vroom te zijn en blijven met afkeuring naar de oudvader kijken. Deze let goed op dat de melk niet overkookt en dat hij niet morst.

Totdat de één het niet meer uithoudt en tegen de monnik zegt: 'Géronta Paísios, we zijn in de eerste dagen van de Veertigdagentijd, we hebben strenge vasten en jij kookt melk om te drinken?' De géronta zwijgt. Hij antwoordt niet. Hij pakt het pannetje en brengt het mee, omdat de melk kookt. Daarna gaat hij naar zijn kellí en haalt zes kleine, oude porseleinen kopjes. Hij zet ze precies op een rij en vult ze aandachtig met de melk. Hij wacht even om de melk te laten afkoelen, terwijl allen naar hem kijken, met verwondering, stilzwijgend.

De twee vromen kijken naar dat alles met afkeer, omdat ze denken dat, omdat wij hier alle bezoekers zijn, en er ook zes kopjes zijn, de monnik dus ook hen melk zal durven aanbieden, deze dagen van de strenge vasten.

Oudvader Paísios neemt de volle kopjes één voor één, zet ze op een houten dienblad, neemt ze mee en laat ze achter op de grond, op zeven meter afstand, aan de rand van een struik.

Hij zet ze allemaal daar neer, op een rij, en vervolgens komt hij naast ons zitten, en begint met zijn mond zachte, vreemde fluitgeluiden te maken, terwijl hij naar de struik kijkt. Het duurt maar een paar minuten, en daar, verderop, komt heel voorzichtig een adder te voorschijn en vervolgens vijf kleine addertjes, haar kinderen. Ik houd mijn adem in.

De slangen komen dichterbij, allemaal, één voor één zich voort slepend, gaan ze langzaam-langzaam naar de kopjes en beginnen rustig te drinken, hun ochtendmelk op te slurpen......
                                                         Giórgos Skampardónis
Bron: Agioritikés Mnimés