Tijdens een uiterst rustige middag, heerlijk stil en warm mét een lekker windje, was er alle gelegenheid tot uitrusten en rondwandelen. Het uitzicht op Dáfni aan het water en de weg naar I.M. Símonos Pétras is prachtig. Het aantal pelgrims is te overzien en dat draagt mede bij aan de kalme sfeer. Het lijkt wel alsof het klooster de overnachtingen per dag beperkt houdt, als er geen (klooster)feest is tenminste. Misschien voelt het zich ook een (te) gemakkelijke eerste bestemming voor sommigen.
Helaas laat niet één monnik zich zien. Eerst tegen vijf uur blijkt dat ze er toch wel zijn: van alle kanten komen ze aanlopen voor de esperinós.
Na afloop, om half zeven, lopen we rechtstreeks van het katholikon, via de overdekte verbindingsgang, naar de trápeza. Ik tel twaalf monniken.
Iedere Athospelgrim kent het trapeza-ritueel: vlug eten want je tijd is beperkt. De laatste jaren bemerk ik bij sommige abten een coulantere opvatting van het begrip etenstijd. Hegoúmenos Iosíf (Jozef) gunt zijn medebroeders en ons, een tiental Grieken en mij, wel achttien minuten om van een bijzonder smakelijke warme maaltijd te genieten. Maar helaas weet je die tijd niet bij het begin van de trapeza.
éxo-narthex
Sedert 1995 is er kwalitatief veel veranderd. Je kunt het resultaat van veel restauratie- en reconstructiewerkzaamheden en aanpassingen goed zien. De archontaríki heeft een flinke 'upgrade' gehad. De gangen en de kamers zien er prima uit. En er is ook voor de pelgrim stroom: op mijn kamer staat een tafel met een bureaulamp. Verder krijg ik het idee dat er in het kathólikon zelfs een vorm van airco is, zo koel is het binnen met de brandende zon buiten.
1995
2014 (meer wit)
Foto's Vasílis, met uitzondering van de éxo-narthex en naós
