De Agía Anna vertrekt rond half elf en komt een uurtje later in de haven van Dáfni aan. Ik ben aan boord, op weg van I. Skíti Kafsokalivíon naar I.M. Xiropotámou, het klooster dat iedere pelgrim hoog boven het havenplaatsje op de berg ziet liggen. Ik had besloten direct na de landing door te lopen naar het monopáti/kalderími, dat vlak na het bruggetje begint. Zo gedacht, zo gedaan en een half uur later sta ik, na een flinke klim in de brandende zon, doornat boven bij het hek van de begraafplaats.
Blik via het pad naar beneden, naar de arsanás
Zo'n twintig jaar geleden heb ik er voor de laatste keer de nacht doorgebracht. Daarna is het er niet meer van gekomen. Georgios, met wie ik in Kafsokalívia het balkon had gedeeld, vond het klooster militair georganiseerd. Ik ben er dus benieuwd naar. En inderdaad, duidelijke regels zijn er zeker. Bij het begin van het monopáti staat al direct een groot bord dat meldt, dat de poort in de zomer (pas) vanaf half twaalf open gaat voor pelgrims en dat deze niet moeten proberen zonder diamonitírion van de gastvrijheid gebruik te maken.
1995 2014
Een jonge monnik stond half verscholen naast het hokje. Hij stapt naar voren en vraagt τι θέλετε (ti thélete/U wenst)? Dan gaat zijn mobiele telefoon als gevolg van mijn bellen...(Hij had ook niet gezegd, dat hij de portaris of archontaris was, hij wilde me later ook niet vertellen wat zijn naam was.) Het is half één.
Deze proskínima wil ik niet missen. Het is het enige moment van de dag dat de religieuze schatten aan de pelgrims worden getoond. Onder de relikwieën bevindt zich een deel van het Kostbare Kruis, het grootste stuk ter wereld zelfs. Bezweet en wel heb ik nog 12 minuten om mij op te frissen. Het lukt gelukkig.
Foto's Vasílis
