Ik kies voor optie twee het voetwerk, zie je een ezel al op ezel zitten??? Na een 45-tal minuten bereik ik tezamen met enkele andere mensen het klooster. Nat bezweet ga ik onder de ontvangst- pergola zitten. We worden hartelijk verwelkomd door een monnik met de nodige degustaties. De aanwezige mensen spreken me aan en feliciteren me met deze helse klim. Zelf vond ik het meer dan de moeite waard. Een aantal onder hen heeft zich door een ezel naar boven laten vervoeren. In het nachtverblijf van de gasten deel ik de kamer met twee Russen en één Roemeen. Dit klooster is totaal anders dan het vorige. Het dorpje waar de monniken verspreid in leven is bijna helemaal gerenoveerd. Het ziet er indrukwekkend mooi uit, de huizen zijn gelegen tegen de heuvel rug op. 
Rond 17.30 uur begint de avonddienst. Wederom is het een bijzondere ervaring om dit mogen te delen met de orthodoxe gelovigen. Na de dienst gaat iedereen naar de eetgelegennheid waar we tezamen met de monniken het avondmaal nuttigen. Het wordt een bord linzensoep met een stuk brood, een komkommer en een stuk fruit. Gelukkig wordt hier niet voorgelezen en kan er rustig gegeten worden. Na het eten ga ik een wandeling maken om het eten te laten zakken. En zakken zal het zeker doen daar er niets vlak is, alleen de weg naar het wc is vlak. 500 trappen gaan me onder de voeten door.
's Avonds in de verkoeling van het klooster maak ik kennis met vier Grieken. Het wordt weer een onvergetelijke avond, ze kunnen er niet aan uit dat iemand met een prothese de halve wereld affietst. Ik ben dan ook voor één avond hun held, ik wordt bijna behandeld als een heilige. Als ik bij hen informeer naar de ferrie van Thessaloniki naar Chios of van Kavala naar Chios, begint één van hen rond te bellen en binnen het uur krijg ik het hele vertrekschema doorgespeeld. Dank u wel vrienden. Ze weten me te vertellen dat hier de linkervoet van Moeder Maria ligt op gebaard. Het is deze, die ik juist zelf mis, dit is een rare vaststelling???!!! 's Morgens om 4.15 uur ben ik paraat voor de nachtdienst in de kapel van Moeder Maria’s voet. Het is weer een heel sereen gebeuren. Als ik verander van zitpositie en me het ene been over het andere leg wordt ik terecht gewezen. Dit is een ongepaste zit houding die getuigd van weinig respect en eerbied. In een café mag je zo gaan zitten maar niet op Mount Athos. Als iedereen ter offerande gaat sluit ik me aan bij de rest. Bij de monnik aangekomen vraagt hij me welk geloof ik beleid, heel fier zeg ik hem dat ik katholiek ben. Heel fier verteld hij me nu dat katholieken niet mogen deelnemen. Gaandeweg met vallen en opstaan leer ik hun rituelen.
Na de mis wordt op het binnenplein een licht ontbijt bestaande uit lekkere droge koeken en een Griekse koffie aangeboden. Om half negen vertrek ik met enkele andere te voet naar de haven om de ferrie van 10.00 uur te nemen. Voor mezelf is afdalen zwaarder dan klimmen. Bij het tellen van de trappen tijdens de afdaling stop ik bij 1100 trappen, mijn compagnon deelt me mee dat het er in totaal 2500 zijn. Zelf schat ik dat het er 1500 zijn als we de haven bereiken. We praten over Griekenland, over de crisis en hoe duur het leven voor hen geworden is. Hoe kwistig de politici met het geld van de burgers zijn om gesprongen. De pensioenen van de mensen waar ze hun hele leven hard voor gewerkt hebben wordt gewoonweg gehalveerd.
Hij heeft meegewerkt tijdens de Olympische spelen in 2004. Naar zijn zeggen staan al de nieuw gebouwde stadions nu leeg, het is een grote schande!!! Monasterie Vatopediou is gebouwd uit lavasteen. Er is schijnbaar geen enkel ander materiaal zoals cement, beton of ijzeren bewapening gebruikt. Het klooster is ondertussen 1000 jaar oud en staat nog steeds recht. Een Spaans architect die betrokken was bij de bouw van de stadions in 2004, is dit fenomeen komen bestuderen. Men kan er niet aan uit hoe het mogelijk is dat het klooster op deze manier gebouwd is en nog steeds recht staat.
De renovaties van de 20 monasteries wordt grotendeels gefinancierd door de Europese unie en een klein gedeelte door een trust. Dit is een organisatie die gelden verzameld en verantwoordelijk is voor deze aan gelegenheden. Het is niet in te schatten hoeveel miljarden euro’s dit moet gekost hebben door de jaren heen. Allee, zo weten we ook weer waar ons geld heen gaat dat we bijdragen aan Europa. Tot voor de renovaties die starten in de jaren zestig zou het aantal aanwezige monniken in de monasteries drastisch laag geweest zijn.
De ferrie meert aan, ik neem plaats en vaar naar mijn laatste bestemming het klooster van Dionisiou. Na enig trappenwerk arriveer ik in het hoger gelegen klooster, stap door de toegangspoort en wordt figuurlijk geslagen door de hand Gods.
Nietig en klein begeef ik me als één van de eerst aangekomen pelgrims doorheen het klooster. Mijn kippenvel van verwondering wijst me de weg naar de ontvangst zaal. Ik word er hartelijk ontvangen door de hoofdmonnik en getrakteerd op de 4 welgekende heerlijkheden: een glas koud water, een Griekse koffie, een heerlijke tsipouro en een zoetigheid. Na het door kruisen van de gangen wijst de monnik mijn kamer die ik deel met een Griekse leraar sociologie. Als een echte Christof Columbus ga ik op ontdekkingstocht doorheen het klooster, neem een fotootje hier en een fotootje daar. Ik kan dan wel duizend foto’s nemen maar het zal nooit de werkelijkheid benaderen. Het voornaamste, de sfeer, de sereniteit, het spirituele, het Goddelijke dat er heerst krijg je niet vast gelegd.
Ik begeef me buiten de muren van het klooster en zoek er de verkoeling van de schaduw en de heerlijke zeebries op. Geniet er van een immens uitzicht over de zee. Ik mediteer en bid er, vraag aan mijn innerlijke gids naar een antwoord op een vraag waar ik al een hele tijd mee zit. Wandel al nadenkend rond, observeer er de dans van de zwaluwen tot mijn aandacht wordt getrokken door een prachtige vlinder.Hij vlindert wat om me heen tot hij gaat zitten, ik neem mijn fototoestel en wil hem vereeuwigen. Hij laat zich echter niet op beeld vastleggen, dit ritueel gaat een 10 tal minuten door.
Tussendoor gaat hij zijn dorst laven aan een heel klein plasje water dat zich tussen de kasseien bevindt. Vliegt vervolgens naar de hoger gelegen trappen, hij laat zich echter niet fotograferen. Telkens als ik wil afdrukken vlindert hij weg. Ik heb sterk het gevoel dat hij me iets duidelijk wil maken, maar ik kan het niet plaatsen. Tot hij op een gegeven moment als ik de camera voor de zoveelste keer in aanslag heb op mijn wijsvinger en het toestel gaat zitten.
Dit doet me terug denken aan een heel bijzonder iemand die me tijdens een meditatie voor mijn vertrek in grote lijnen mijn reis beschreef. Ik weet niet of ik zijn naam mag vernoemen maar uit respect voor deze persoon ga ik het niet doen. Daar kwam ik te weten dat ik me ooit in dal van ontbering zal bevinden. Na een tijd zal een vlinder me de weg tonen om hieruit te geraken. Plots wordt het me duidelijk de vlinder in het klooster van Dionisiou komt me zeggen dat hij ooit mijn metgezel, ooit mijn gids zal zijn???!!! Wat een ervaring, ik word er stil van.
