44 - EEN VLAMING OP DE HEILIGE BERG ATHOS (slot)

Nadenkend over deze gebeurtenis wandel ik verder door de toegangspoort en zie een bejaarde man met zijn hoog bejaarde vader de trappen op klauteren. Ze stoppen even voor een break, ze zijn beiden stik kapot. Ik loop naar hen toe neem hun bagage over, ondersteun de hoogbejaarde vader onder één arm tot we boven zijn. Ze zijn me zo dankbaar, voor de tweede keer krijg ik het gevoel dat ik een werk van barmhartigheid hebben kunnen doen. Het wordt me stilaan duidelijk dat mijn inzet om de wereld te willen verbeteren niet in de grote dingen te zoeken zijn maar in de kleine menselijke contacten. Door mijn dagelijkse meditatie en het bidden merk ik op dat mensen energie putten uit mijn positieve uitstraling. Is dit niet geweldig???!!! Ik voel mijn eigen gaande weg groeien op mijn zoektocht naar…Plots krijg ik de ingeving om eens naar het antwoord van mijn vraag op zoek te gaan.

Ik begeef me naar een Engels sprekende monnik en vraag naar een onderhoud met hem. Hij stemt toe en kijkt me al vragend diep in de ogen aan? Ik heb een probleem!!! Gedurende mijn reis ontmoet ik zoveel fijne goede mensen, ze geven me zoveel en ik kan hen niets terug geven. So what??? Wat zou je hen willen terug geven? Geld, cadeaus? Met al het materialistische dat je eventueel zou kunnen geven is niemand niets. Het enigste dat je hen kan geven is jouw gebed om hen te danken. Mensen bidden tegenwoordig veel te weinig of niet meer. Richt je dagelijks tot Jezus en je zal gehoord worden.

Als je met jezelf in het reine bent is het geven bijkomstig geworden. De hospitality (gasvrijheid) die wij jou hier geven is omdat we in het reine zijn met onszelf en kost ons geen enkele moeiten. Dit alles staat in schril contrast met het gebed dat je iemand kan geven. De tranen springen me in de ogen. Ik dank hem van harte voor deze subtiele handreiking.

17.30 tijd voor de avondmis, gevolgd om 20.00 uur met het avondeten. Er wordt voorgelezen, dus dit betekend een beetje gas geven tijdens het eten. De lezing is gedaan, iedereen staat recht, de monniken gaan eerst naar buiten gevolgd door een 40 tal pelgrims. De avond kan van start gaan vele mensen zitten buiten de poorten en keuvelen wat onder elkaar of gaan een gesprek aan met een monnik.

Ik leer er drie jonge Grieken kennen, we zitten samen en praten over hun moeilijke leven in Griekenland tijdens de crisis. Mijn beeld over de Grieken is ondertussen veranderd. In tegenstelling wat wij in het nieuws te horen krijgen zijn het hard werkende mensen met een hart van goud. De gastvrijheid zit al van oudsher in hun genen. Over de Duitse politici en hun eigen politici hebben ze geen goed woord te zeggen. Ze doen hun de das om, ze nemen en nemen en nemen maar. Ze hebben vele grondstoffen zoals goud, aluminium, kolen, uranium… alles is in buitenlandse handen. Ze hebben veel bewondering voor mijn fietsproject en vooral voor de twee goede doelen die ik steun, Handicap International en Vivir en Amor. Het geeft niet alleen voor mij een extra dimensie aan het hele gebeuren maar ook aan de mensen tegen wie ik het vertel. Vele mensen zeggen me het is goed dat iemand zoals jij met een prothese de wereld in fietst. Het dwingt veel respect af en zet mensen tot nadenken.

Het wordt een korte nachtrust voordat de nachtmis van 4.15 uur  begint gevolg door het ontbijt om 10.00 uur. Na het ontbijt slenter ik wat rond, ga een café frappé in de keuken drinken. Geraak er aan de praat met Griek die Duits spreekt en met een Griek die Engels spreekt. Voor de zoveelste keer vertel ik mijn verhaal. Als de Duits sprekende Griek de keuken verlaat heb ik een diepgaand gesprek met de andere. Hij verteld me over zijn leven: tot voor tien jaar terug heeft hij een kast vol boeken over het orthodox geloof gelezen. Op een gegeven moment na die periode was hij in het klooster van Dionisíou. Hij was er aan het bidden in de kerk.
Tijdens het neer knielen voor de beeltenis van de Zwarte Madonna geraakte hij voor een hele tijd niet meer recht. Dit was het keer punt in zijn leven. Sindsdien komt hij meerdere malen per jaar voor een langere periode naar dit klooster. Het geeft hem steun in zijn niet gemakkelijke leven.

Zijn vrouw en zijn dochter hebben beiden MS (multiple sclerose).
Hij kijkt me diep in de ogen en zegt: “Ludo je bent een goed mens.” We zijn met elkaar verbonden elk door zijn eigen problematiek. Dan spreekt hij volgende woorden uit die me diep raken. Je kan nog 10 km, 100 km, 1000 km of 10.000 km rondfietsen, waar jij naar opzoek bent vind je niet bij anderen of onderweg, maar bij jezelf. We nemen afscheid en wensen elkaar het allerbeste toe.

Ik moet vertrekken, de ferrie van 12.45 uur gaat arriveren die me terug naar Ouranoupoli brengt. Ondertussen komt de Engels talige monnik waarmee ik eerder een onderhoud had ook afscheid nemen. Hij stopt me een beeltenis van Jezus toe met een tekst er op. Die ik gedurende mijn reis als een mantra moet uitspreken.

Bij het naar buiten gaan spreekt me de Duits talige Griek nog even aan. “Ludo”, zegt hij, “ik heb de wereld afgereisd, verschillende religies en culturen bestudeerd.” Ik was naar me zelf opzoek, ik wilde ofwel monnik worden ofwel trouwen. Na jaren van omzwervingen, aangekomen in Tibet wilde ik het Boedhisme bestuderen maar besloot terug te keren naar mijn ‘heimat’ (mijn thuis). Ik trouwde er en beleid nu intens mijn eigen geloof.
Wat ik u wil meegeven tijdens uw reis is, je kan nog veel zoeken en reizen maar wat jij zoekt zal alleen maar bij jezelf te vinden zijn. Ik wens je tevens een heel goede reis toe en veel geluk tijdens uw zoektocht. We nemen met een stevige handdruk afscheid van elkaar. 


De tranen springen wederom in de ogen, het raakt me diep wat hij gezegd heeft. Deze mensen hebben allen gelijk, maar ik voel voor mezelf dat mijn weg, op weg zijn en onder weg zijn nog niet ten einde is. Voor mezelf heb ik mijn pad nog niet afgelegd dat ik moet afleggen voor dat ik terug naar huis keer. Ik draai me om met de tranen in de ogen en wil het klooster verlaten.

Ik kruis het pad van mijn Engels sprekende Griekse vriend en een monnik hij vraagt me of alles ok is. Hij merkt mijn tranen op, we praten nog even. Mijn vriend verteld mijn verhaal aan de monnik die aandachtig luistert. Hij is blijkbaar begeesterd door het verhaal en schenkt me een hangertje, het is een houten kruisje met de Jesus erop. Het zal me beschermen gedurende mijn reis doorheen de wereld. Ik sta aan de grond genageld, ik ben verbaasd, ontroerd en gelukkig. De Griek en de monnik praten even met elkaar en stellen me voor om nog een dag in het klooster te blijven en een gesprek aan te vragen met de hoofd monnik.

De hoofdmonnik zou een wijs man zijn, het zou goed zijn voor me een onderhoud met hem te hebben. Wat moet ik doen???!!! Ik denk na, mijn gedachten stonden al op vertrekken. Mijn gevoel zegt me dat het goed is om nog een dag te blijven. Ik begeef me naar de hoofdmonnik en vraag hem of ik nog een dag mag blijven en een gesprek met hem kan hebben, hij stemt toe. Daar hij niet goed Engels spreekt verwijst hij me naar een monnik die de taal perfect spreekt, hij heeft in Engeland gestudeerd. Ik doe mijn verhaal het wordt een diepgaand gesprek. Hij heeft een andere visie om dichter bij de ziel te geraken dan dit per fiets te doen en de halve wereld ervoor willen af te crossen. Als ik hem vertel dat ik veel mediteer en bid terwijl ik fiets kan hij meegaan in mijn gedachtengang en mijn zoektocht. Heb je nog vragen Ludo? We nemen afscheid en hij wenst me veel geluk toe.

Deze dag gaat langzaam zijn gang, ik denk veel na over de gebeurtenissen van afgelopen dagen. Ik besef nu waarom ik me al die tijd zo aangetrokken voelde tot deze Heilige plaats. Ik ben heel erg dankbaar om dit te mogen ervaren. Het is weer een stap dichterbij, naar mijn eigen zoektocht naar mijn diepere/innerlijke zelf.

Gedurende de dag leer ik een Mexicaan kennen die te samen met zijn zoon door Griekenland en enkele andere landen aan het reizen is. Het is een professor aan de universiteit in Mexico-stad, hij heeft nog in België gestudeerd, in Louvain-La-Neuve (in de buurt van Waver). De juiste term van zijn professorschap is me ontgaan, hij onderwijst godsdienst en de historie van het Christelijk geloof. Een betere bron van informatie kan je niet hebben. Hij is benieuwd naar mijn verhaal, hij is onder de indruk van mijn fiets project. Ik vertel hem over mijn vele ontmoetingen. Het is duidelijk dat jij en je reis gedragen wordt en in handen Gods ligt. Dit zijn woorden die blijven nagalmen in mijn hoofd, en me kracht geven.

Mijn Griekse kamergenoot waar ik al verschillende gesprekken mee heb gevoerd, vraagt me of ik hem niet mee naar België kan nemen. Zijn vraag raakt me diep, daar ik niets voor hem kan doen. De man ziet het leven in Griekenland somber in, naar eigen zeggen had hij tien jaar geleden naar het buitenland moeten vertrekken.

Ik ga voor de laatste maal naar de avondmis. De morgen voor mijn definitieve vertrek woon ik de morgendienst nog bij. Wachtend op de ferrie in de haven van Dionisíou zie ik de monnik terug die in Engeland gestudeerd heeft. We nemen afscheid van elkaar hij wenst me een hele goede reis toe. Hij zegt me, indien je ooit terug naar Athos komt ben je heel erg welkom in het klooster van Dionisíou. Deze uitnodiging is zo veel zeggend en betekenisvol voor me. Met een heel goed gevoel verlaat ik het Heilige land van Mount Athos. Een hele ervaring rijker en wijzer kan ik mijn reis verder zetten.

Op de ferrie ter hoogte van de plaats waar vijf dagen geleden mijn gsm uit viel, probeer ik voor de zoveelste keer gedurende mijn verblijf op Athos mijn gsm terug in te schakelen. Wonderbaarlijk schiet hij terug in werking, dit is voor mij geen toeval. Ik heb blijkbaar mijn verblijf op Athos alleen moeten beleven zonder contact met de buitenwereld te hebben. Afgezien van de energetische verbinding die ik met vele van mijn zielsverwanten heb.

In Ouranoupoli aangekomen doe ik wat inkopen en neem er de bus naar de camping. Ik word er met een brede glimlach ontvangen door mijn ‘vriendin’ Kali. De onderhoudsman van de camping roept haar toe, ben je blij dat je vriend terug is? Ze is heel erg benieuwd naar mijn verhaal en ervaringen. Deze avond leer ik een Italiaans koppel kennen die per homemobile rondreizen en al veel van de wereld hebben gezien. 's Avonds vergezel ik hen in het restaurant, ze zijn erg geïnteresseerd in mijn fietsgebeuren. Het wordt een fijne avond, ze vinden het een hele eer om me te leren kennen. Zelfs zo’n eer dat ze mijn maaltijd betalen, ik probeer dit af te wimpelen maar er is geen ontkomen aan. Dank u wel lieve vrienden.

Ik blijf nog een dag extra op de camping om alles te plannen voor de komende dagen. Het plan is om de volgende twee dagen 160 km te fietsen en in Kavala de ferrie te nemen naar het eiland Chios.  Op Chios enkele dagen te blijven en dan over te steken naar Cesme-Turkije. Vervolgens verder te fietsen naar Izmir waar ik op 23 juli Eva ontmoet voor een tienen durend samenzijn. Het is niet Eva mijn Santos travelmaster maar mijn hartsvriendin Eva, we kijken er beiden naar uit.

De laatste avond op de camping in Ouranoupoli neem ik afscheid van mijn Italiaanse vrienden. Word uitgenodigd voor een afscheidsdrink bij de familie die de camping runt. Drink een glas zelfgemaakte tsipouro. Nadien neem ik afscheid, het is weer heel intens. Vader die geen Engels spreekt maar me een zo stevige handdruk geeft dat hij nog enige tijd in mijn hand zal gegrift blijven. De kok die ik bedank voor zijn lekker eten. De zoon die me vraagt om lid te worden op facebook van de camping. Moeder die diep ontroerd is en me bedankt voor mijn aanwezigheid op haar camping. Ze zegt me, je hebt me zoveel van je positieve energie gegeven. Mijn ‘vriendin’ Kali, het bloemetje van de camping, met innige omhelzing nemen we afscheid van elkaar.

Veel te laat kruip ik met een heel goed gevoel in mijn tent. Nog vier uren slapen voor dat de wekker afloopt om 5.00 uur. Het is heet in Griekenland, het is beter om vroeg te vertrekken. De zon eist zijn tol, het kost me veel energie om in deze hitte te fietsen.

Zo, dit was mijn wedervaren van afgelopen dagen. Het was een hele ervaring die ik nooit meer zal vergeten en meeneem doorheen de wereld. (18 juli 2011)

LORD JESUS CHRIST HAVE MERCY ON ME.